Ik ben uitgenodigd om op het symposium van Inloophuis Pisa om iets te mogen vertellen over het project Geef Kanker een Gezicht. Inloophuis PISA is een plek waar mensen die kanker hebben of familieleden kunnen aankloppen voor hulp, een luiserend oor, of een kopje koffie, zodner alles te moeten uitleggen.
Op 22 maart organiseert Inloophuis Pisa een symposium voor al haar relaties onder de titel: 10 jaar Inloophuis Pisa – Leven met Liefde en Lef. Het symposium duurt van 13.30 tot 17.30 uur en vindt plaats in de Oosterkerk in Hoorn. Een van de onderwerpen is Positieve Gezondheid, waar Machteld Huber, huisarts en grondlegger, een inleiding over verzorgt. Maar er staat veel meer op het programma! Met muziek, fotografie, beeldende kunst, theater, en de verhalen van ervaringsdeskundigen staan we stil bij 10 jaar Pisa. Coördinator Wiek Luza leidt, samen met onze ambassadeur en presentatrice van SBS6, Gallyon van Vessem, de middag in goede banen. Annemieke Kuin, humanistisch geestelijk verzorger van het Dijklander Ziekenhuis spreekt over de samenwerking tussen formele en informele zorg. Michèl Snoek, ervaringsdeskundige en begeleider van ‘Spelen voor je Leven’ speelt een eenakter uit ‘De reis van je Leven.’ Een mooie en persoonlijke bijdrage is er vanuit ex-PISA bezoeker en activiteitenbegeleidster Suus Wolters en singer/songwriter Sylvia Aimee vertolkt een aantal songs, waaronder het lied ‘Loop maar binnen’ dat zij speciaal voor en over Pisa schreef. Fotografe Heidy Brakenhoff toont een aantal beelden uit haar fotoboek ‘Geef kanker een gezicht’.
Hieronder mijn tekst:
Geef kanker een gezicht
Geniet van elk moment en vier het leven, elke dag opnieuw
Cor
Ik ben fotograaf en op zoek naar het verhaal in jouw leven. in 2013 maakte ik de eerste foto’s voor het project Geef Kanker een Gezicht.
Afgelopen jaar heb ik het boek uitgegeven. Een boek van 118 portretten van en 80 verhalen van mensen die door de ziekte kanker geraakt zijn.
Ik maakte de portretten met blote schouders, zodat je ziet dat iedereen gelijk is. Wat ook meer nadruk legt op de ogen. De ogen zijn de spiegels van de ziel. Het was een zoektocht die me leerde over kanker te praten, dat iedereen zijn eigen manier heeft in het accepteren en omgaan met de ziekte. Maar dat naast angst en verdiet voor al liefde voorop staat. Het zoeken naar de kracht om door te gaan. Niet geveld te worden, maar juist genieten van de kleine dingen in het leven.
Ook als het uitzicht niet rooskleurig is en je weet dat je leven eindig is. Daar is onnoemelijke lef voor nodig en een open blik naar de wereld.
Ik ben trots dat ik al deze mensen heb mogen portretteren, dat ik hun power heb mogen voelen, dat ze mij hebben geleerd dat compassie soms alles is wat nodig is. Ik dank Mette, zij is als laatste te zien straks, mij heeft laten beseffen dat iedereen in dit boek, onsterfelijk is gemaakt.
Geef een reactie